Waarom ik nog steeds in wonderen geloof!

"De band tussen een ouder en kind is nooit weg"

Vandaag ontving ik een Appje van een goede vriendin, met de trieste boodschap dat haar vader gisteravond is overleden. Een vriendin, die me in de afgelopen jaren heel dierbaar is geworden. Omdat ze me gesteund heeft, tijdens heel veel moeilijke en rare momenten in mijn leven. Ze heeft me, er door het tonen van haar wilskracht en doorzettingsvermogen, nu ik besef, eigenlijk altijd mee geholpen, om het licht te blijven zien. En waarom dit juist nu weer gebeurt, zal ik je vertellen. Juist vandaag, een trieste, sombere maar ook regenachtige dag. 

Sinds een aantal dagen, word ik geplaagd, door een soort nare zenuwpijn aan de linkerzijde van mijn gezicht. Geen duidelijke plek, omdat ik niet precies kan zeggen waar het zit, rond mijn mond en ogen. Of eigenlijk rondom mijn ogen, mond, neus en oren? Dat dit met mijn kiezen te maken heeft, was mijn eerste gedachte. Ja, want in mijn beleving, kloppen de spreekwoorden en ik heb samen met mijn lief, de afgelopen jaren nog al wat voor mijn kiezen gekregen.  Dat dit deels mijn eigen verantwoordelijkheid is geweest, besef ik me heel goed. De consequenties van het willen delen, willen zorgen voor, maar vooral er voor de ander te willen zijn, hebben me eigenlijk, mijn hele leven, bijzondere ervaringen bezorgd.

Nu ik volop bezig ben, mijn doelen te verwezenlijken, door mijn coachingsactiviteiten werkelijk vorm te geven en gelukkig mooie resultaten zie, heb ik de altijd aanwezige gedachte om iets groot aan te pakken maar laten varen. Dat ik me daarbij te veel en te vaak, heb af laten leiden door wat de media zegt, besef ik nu meer dan ooit. En ook nu, na dagen niets te hebben geschreven op mijn weblog, begrijp ik weer waarom ik dit wel weer dagelijks zou moeten doen. Want van de media word je niet vrolijk. Hieronder volgen de koppen van de voorpagina van het AD over de laatste 5 dagen:
maandag 19 november: "Nederlandse vrouw krijgt vaker kanker"; dinsdag 20 november: "Verdachte in zaak-Vaatstra heeft stoornis"; woensdag 21 november: "Baasjes dumpen zieke huisdieren in het asiel"; donderdag 22 november: "Pensioen in 2014 opnieuw omlaag";
vrijdag 23 november: "Beruchte crimineel opgepakt na overval".

Ja lieve mensen, wat moet je hier nu mee? Levert dit echt een bijdrage aan het gezond zijn van de mensen in Nederland of bezorgen deze mededelingen iedereen die dit leest juist een rotgevoel?  Ik kom weer terug bij mijn vriendin, die ik natuurlijk meteen gebeld heb, om haar te laten weten dat ik er voor haar ben, wanneer ze me nodig heeft. En omdat ik uit eigen ervaring weet, dat ieder mens dit kan gebruiken in een dergelijke situatie. Een telefoontje, belletje, een arm om je heen, schouder om uit te huilen of gewoon hulp. Helpende handen, wanneer je het, door overmand te zijn van emoties, zelf even niet meer weet. Weet jij hoeveel mensen hier dagelijks mee geconfronteerd worden? Het verlies van een dierbare, of dit nu door een overlijden is of door het feit dat iemand langzaam achteruit glijdt vanwege ziekte of zelfs vergeetachtig zijn? 

Helaas is dit ook de laatste paar maanden bij veel mensen in Nederland, of beter gezegd overal ter wereld het geval. Mensen, die nog een heel leven, voor zich zouden moeten kunnen hebben, maar door het niet verwerken van emoties, door gebeurtenissen in hun eigen leven, door alles wat ze meemaken, maar ook door het zien van alle ellende in de media, niet meer verder kunnen. Dat de media, waaronder de krant, daar voor een klein deel verantwoordelijkheid voor draagt zul je begrijpen. Maar moeten we dan gewoon voortaan alleen maar leuk nieuws brengen en al het andere niet meer tonen of kunnen we er op een andere manier mee omgaan?

Mijn moeder is overleden in 2009 aan een hartstilstand. Zij was iemand, die zich door het zien van de nieuwsberichten "op het balkje van RTL7", de kranten en het horen van het nieuws op de Radio vreselijk op kon winden over hoe mensen toch zo vreselijk bezig konden zijn. Zij sprak er alleen met mij, mijn vader en sommige andere mensen in onze familie over, die dit wilde horen. Waarop ik altijd zei, dat het totaal niet hielp of zou veranderen wanneer zij zich er druk over zou maken en dat dit niet goed was voor haar gezondheid. Dat ik ongemerkt al jaren hetzelfde doe, zal en kan ik niet meer ontkennen.

Dat ze gelukkig ook genoot van de media, weet ik aan de hand van haar uitlatingen over de programma's van Edwin Evers op 538, de uitzendingen van het Glazen Huis van 3 FM en alle andere programma's die zij op de televisie volgde die haar voldoening gaven. Dat, inclusief het creatief bezig zijn met name, daarnaast voor weinig geld, iets lekkers op tafel zetten, wat ze dagelijks vol overgave deed. Mijn moeder een schat, die tot aan haar laatste adem, gewerkt heeft. Om er zo voor te zorgen, dat ze in een opgeruimd en schoon huis, tot rust kon komen. Tot rust komen om iedere week, dag na dag, hetzelfde ritueel, inclusief de negatieve en de positieve media volgend, aan het einde van de dag, vermoeid haar hoofd op het kussen neer te kunnen leggen.

Nu het nieuws van mijn vriendin haar vader tot me doordringt, besluit ik even op Facebook te kijken. Tot mijn verbazing zie ik een drietal mooie dingen langskomen. Waar ik achteloos, het woord "mooi" bij plaats. En op het moment dat ik dat gedaan heb, stromen de tranen nog harder over mijn wangen, dan op het moment waarop ik mijn vriendin aan de telefoon had.

Waarom zul je nu denken? Omdat mijn moeder vanaf de andere zijde, ongemerkt echt iets kan doen, wat ze mij al eerder op een bijzondere manier in woorden heeft laten weten. Zij maakte altijd foto's van de lucht en ik hielp al heel veel jaren mensen, door hen het volgende te vertellen: "Als je adem jachtig is, is ook je denken gejaagd. Als je adem tot rust komt, kalmeert ook je geest. Let op je adem en Relax". (sorry Robin, dat ik je laatste woord niet tot in detail overgenomen heb, maar dit zijn tot voor kort eigenlijk altijd mijn woorden geweest die ik gebruikte op het moment, waarop ik van 1998 tot en met 2010 iemand op mijn behandeltafel had liggen). Ja, dat deed zij en mocht ik doen omdat het puur was en eerlijk. Ik mocht mensen de oorzaak aangeven van hun klacht, waarna ik ze tips en adviezen gaf om er iets mee te doen.

Tips en adviezen, die  net als de 10 geboden heel simpel zijn, mits je er als mens maar weer naar kunt en wilt luisteren. Door vrij te zijn van blokkades, is dit mogelijk. Mijn coachings en workshoptraject, inclusief  "het Dare to help of Durf te helpen programma", zijn daarbij van groot belang. Door de drie mooie achtereenvolgende boodschappen op de genoemde socialmedia site ben ik me daar opnieuw weer helemaal bewust van. En dat onze  Deense vriend, Mikkel Fuglsang: "Yes, yes i dont understand a word", schrijft, geeft me opnieuw weer de bevestiging dat we allemaal met elkaar verbonden zijn. Zelfs wanneer we in verschillende landen wonen, of niet meer op deze wereld zijn.

Ik vertrouw erop dat de zon vandaag vanzelf weer gaat schijnen, omdat ik ervan overtuigd ben, dat het kwaad, door alle negativiteit in de lucht, waar ter wereld ook, de band tussen geliefden, ouders en kinderen, nooit zal kunnen doorbreken. Thank God! Laat dit voor iedereen die iemand verloren heeft, een boodschap van kracht zijn, en volg mijn blog, omdat ik je daarin kan en mag vertellen hoe we uit kunnen zien naar een wereld waarin liefde regeert, al het andere door het zien van goede voorbeelden, absoluut mee wil, waardoor pijn, verdriet en alle andere narigheid voor eens en altijd tot het verleden behoort.